Malo ko zna a i odavno je palo u zaborav da je jedna srpska princeza žrtvujući se za srbiju otišla u harem. Olivera Lazarević bila je najmlađa kći kneza Lazara i kneginje Milice.
Prema neprovjerenim podacima, plavokosa Olivera osvojila je srce Miloša Obilića, mladog braničevskog vojvode. On je bio čest gost na dvoru njenog oca, od koga je čak zatražio kneginjinu ruku. Lazar ga je odbio, uz obrazloženje da mu je kći isuviše mlada za udaju. Dalje redove ove nepotvrđene priče izbrisala je istorija i Boj na Kosovu 28. juna 1389. godine.
Olivera je data za ženu čovjeku koji je napao njenu zemlju i pogubio njenog oca.
Dvanaest godina provela je u haremu osmanskog sultana Bajazita kao zalog miru između porodice Lazarević i Osmanskog carstva, a jedno vrijeme i u zarobljeništvu mongolskog emira Tamerlana, kao zatočenik nakon Angorske bitke 1402. godine.
Olivera je rođena kao najmlađa ćerka kneza Lazara i kneginje Milice 1373. godine. Imala je četiri starije sestre Maru, Jelenu, draganu i teodoru i dva brata Stefana i Vuka.
Nakon Kosovske bitke Srbijom je u ime maloljetnog kneza Stefana Lazarevića, vladala kneginja Milica. Milica je ovaj teški teret o davanju Olivere u harem podijelila sa preživjelim plemstvom i crkvenom hijerarhijom. Na kraju je konačnu odluku o slanju Olivere u sultanov harem donio Državni sabor negdje krajem 1389. godine. Pored slanja Olivere Bajazitu, Lazarevići su se obavezali i na vazalne obaveze prema Osmanlijama koje su podrazumjevale plaćanje godišnjeg danka i redovno izvršavanje vojnih obaveza. Prema predanju, put iz rodnog Kruševca ka Drenopolju srpski narod je je Oliveri posuo ružama, a svuda se moglo čuti „Alal vera, Olivera“.
Oliveru su Bajazitu odvela braća. Kneževima Stefanu i Vuku, bilo je to prvo vazalsko putovanje na poklonjenje novom gospodaru. Harem se nalazio u tadađnjoj evropskoj prestonici Osmanlija, U Dreno polju (Jedrenu), na rijeci Marici, oko 250 kilometar istočno od Kruševca. Oliverina sudbina za trenutak je promjenila tok istorije njenog naroda. Nije ni prva hrišćanka, ni prva plemkinja u tom haremu.
Prema većini navoda nijedna sultanija prije Olivere, koja nije prešla u islam, nije bila toliko uticajna. Ona je bila dovoljno mudra da zna koje su joj granice i šta sve može da dobije.. Njene želje nisu prerastale u hirove i neupadljivo se miješala u političke događaje. Dosta je uspjela da se izbori i za svoju porodicu. Odlazak u Bjazitov harem bio je dosta stresan za nju. Na njenoj strani su bili prirodna snalažljivost, čvrst karakter, obrazovanje i vaspitanje. To joj je pomoglo da se mnogo lakše i uklopi i prilagodi uslovima haremskoh života. Malobrojni pisani izvori iz tog perioda otkrivaju da je Olivera s vremenom stekla poseban položaj i snažan uticaj na Bajazita. Među stotinama žena u haremu Olivera je postala jedna od četiri zakonite Bajazitove žene – kadune. Vremenom se između njih dvoje ipak rodila ljubav. Prema postojećim izvorima bila je nevjerovatno lijepa i imala je veliki uticaj nad strastima Bajazita i uspjela je da i u sultanskom haremu održi prvo mjesto i da zadobije i zadrži ljubav bjesnog Bajazita. Svoje mjesto u haremu i sultanovom srcu često je koristila da pomogne svom napaćenom narodu i državi.
U turskoj „Hronici”, Ašik-paše Zade, napisanoj oko 1484. godine, Oliveru zovu „Srpkinja djevojka” ili „Ćaurka djevojka” koja je ljepotom i strpljivošću zaludjela sultana Bajazita. Kao pravovjerni musliman i derviš, Ašik-paša je zamjerio turskom caru što se odao alkoholu, navodno pod uticajem nove žene. Ali jedino što se sa sigurnošću može pretpostaviti jeste da je uticaj mlade sultanije bio veći nego što je to bilo dozvoljeno ijednoj ženi prije nje. Olivera i Bajazit bili su u braku punih dvanaest godina, ali ona nikada nije prešla u islam. Ostala je pravoslavne vjere, a na dvoru u Jedrenu imala svog ličnog sveštenika.
Za vrijeme boravka u haremu ostala je u pravoslavnoj vijeri. Nakon bitke kod Angore (Ankare) gdje je tatarski emir Tamerlan nanio težak poraz Osmanlijama i zarobio sultana Bajazita u zarobljeništvo je dospjela i Olivera. Prema osmanskoj tradiciji, Bajazit 8. marta 1403. godine u tatarskom ropstvu izvršio samoubistvo zbog sramote koja je nanesena Oliveri.
Oslobožena je tokom 1403. godine zahvaljujući poslanstvu koje je njen brat Stefan Lazarević, tada već despot, poslao Temerlanu. U Srbiju se vratila te iste godine i nešto kasnije trajno se nastanila na dvoru svog brata despota Stefana u tadašnjoj prestonici Beogradu. Sve do njegove smrti bila mu je vjerni pratilac, drug i savjetnik, podstrekač i tješitelj.
Olivera se nije udavala i nije imala potomaka. Poslednji put se spominje u dokumentima iz 1443. godine. Smatra se da je umrla posle 1444. godine i ne zna se gdje je sahranjena.